അഭയവത്മീകം (കവിത)

അഭയമരുളൂ  താതാ, നിന്‍ പര്‍ണശാലയി-

ലൊരിത്തിരി മയങ്ങുവാ,നിറ്റു നേരം മനഃ-

ഭാണ്ഡമിറക്കുവാ,നുദരം പെരുക്കും

രാമ ബീജം വളര്‍ത്തുവാനഭയമരുളൂ..

ചിതല്‍പുറ്റ് പെറ്റ നിന്നാശ്രമപ്പടിയി-

ലിന്നാശ്രയമിരന്നു ഞാന്‍ മുട്ടുന്നു,വാതി-

ലിന്നോടാമ്പലിളക്കി,യപ്പാനയിലൊരിത്തിരി

ജലതീര്‍ത്ഥമോതിയെന്നധരം നനയ്ക്കൂ..

അറിയുകില്ലേ എന്നെ, ഞാന്‍ നിന്‍റെ നാരായ-

മുനയില്‍ പിറന്നൊരാ പതിതയാം മൈഥിലി.

പേര്‍ത്തും പിറന്നു ഞാന്‍ നാരിയായി തന്നെ-

യെന്നുദരം ചുമക്കുന്നുണ്ടിന്നൊരു രാമബീജം..

മൗനവത്മീകമുടയ്ക്കു നീ മാമുനേ-

യെവിടെ ഈ തമസ്സിന്‍റെ മറയിലുണ്ടോ?അതോ,

അടവിതന്നറ്റത്തൊതുങ്ങിയൊരു ദിക്കിലിരു-

ന്നഭിനവ രാമായണം കുറിക്കയാണോ?

ഇളപെറ്റ പുത്രിയായി നീ തന്നൊരാ ജന്മ-

മിനിയും വെടിയാതെ പേറുന്നു നാരികള്‍.

ഇണചേര്‍ന്ന ശേഷമെന്‍ ജീവനെപ്പഴിചാരി-

യൊഴിയുന്ന ഭൂപാലരിന്നും ഭരിക്കുന്നു..

എവിടെ നീ വാത്മീകീ, യെങ്ങുപോയീ-

രാത്രി,യിന്നാശ്രമ വെളിച്ചം തെളിക്കാതെ-

യരത്തം കലക്കാതെ,യഭയം കൊതിക്കുമീ

സീതയെ കാണാതെ, യെങ്ങു പോയി നീ..

വാക്കുകളറംപറ്റിയെന്നാര്‍ത്താര്‍ത്തു തേങ്ങി-

യിന്നഭയ വത്മീക മറയിലൊളിച്ചിരിക്കുന്നുവോ?

അതോ,ജ്ഞാനവല്‍മീകമഴിച്ചു നീ കലിയുഗ-

ക്കാട്ടാള വേഷമണിഞ്ഞുവോ പിന്നെയും..?

ചൂലിന്‍റെ വില പോലുമില്ലാത്ത ചൂലിതന്‍

ചിത്തത്തിലന്ത്യ പ്രതീക്ഷ നീ, മാഞ്ഞുവോ..?

പെറ്റും പെറാതെയും ഒരുപാടു നാരിമാരൊരു-

നേരമഭയ വത്മീകം തിരക്കുന്നുവോ..?

ആരുണ്ടെനിക്കിന്നൊരുത്തരം നല്‍കുവാന്‍..?

ആരുണ്ടെനിക്കിന്നൊരുത്തരം നല്‍കുവാന്‍..?

ഞാനെന്തു വേണം? നിനക്കെന്നെ അറിയില്ലേ,

ഞാന്‍ സീത, ഞാന്‍ പെണ്ണ്.. ഞാന്‍ പെണ്ണ്..

ഭൂമിക്കു ഭാരമായിനിയും ഞാന്‍ മേവണോ?

ഞാനെന്‍റെ പിരടിയില്‍ പാശം മുറുക്കണോ?

പ്രാണന്നു വിലയിട്ടു ലേലത്തില്‍ വയ്ക്കണോ?

പ്രണയ വത്മീകമുണരും വരെ കാക്കണോ?

ആരുണ്ടെനിക്കിന്നൊരുത്തരം നല്‍കുവാന്‍..?

ആരുണ്ടെനിക്കിന്നൊരുത്തരം നല്‍കുവാന്‍..?

ഞാനെന്തു വേണം? നിനക്കെന്നെ അറിയില്ലേ,
ഞാന്‍ സീത, ഞാന്‍ പെണ്ണ്.. ഞാന്‍ പെണ്ണ്..