വിശ്വമലയാളം (കവിത)

അക്ഷരപ്പായസ്സമൂട്ടിയെന്നമ്മയ-

ന്നാരാമ വനിയില്‍ വിടര്‍ന്നൊരാ

പ്പൂമൊട്ടു കാട്ടിയിട്ടോതി,"യെന്നോമനേ-

യിതുമമ്മ,നല്ലമ്മ, നെഞ്ചോടു ചേര്‍ക്കു നീ."

പൂക്കളും കായ്കളും കിളിക്കൂട്ടുകാരുമാ-

യൊരുപാട് നേരമാ,പ്പൂങ്കാവനമതി-

ലൊരുമിച്ചുല്ലസ്സിച്ചു, ഞാനുമെന്നമ്മയു-

മക്ഷര നികരം തെരഞ്ഞു മകിഴിഞ്ഞു.

അറിവിന്‍റെ ചുനപൊട്ടിയൊഴുകിയപ്പൂ-

വിലന്നമൃതം നിറഞ്ഞൂ, ഞാനൂറ്റിയെ-

ന്നുള്‍ക്കാമ്പിലുറങ്ങുമ,ത്തമസ്സിനെ

നിഹതിച്ച, തുള്‍കാഴ്ച ദീപം തെളിച്ചു.

എന്നമ്മ, നല്ലമ്മ, യെന്‍ മാതൃ ഭാഷ,

എന്നറിവിന്‍റെ മടപ്പുരയിലൊരു നാഴി-

യൊഴിയാതെ കാക്കും, ഞാന്‍ നമിക്കും,

നീ ഒരു കാലവും വിലമതിയാത്ത നീതം.

സഹ്യനഗപതിക്കുറ്റ വധുവായ നങ്ങ,

നിന്നംഗ പ്രകാശം പരക്കട്ടെ, യീ വിശ്വം

നിറഞ്ഞു നീയൊഴുകട്ടെ, വിളങ്ങട്ടെ-

ചിരകാല,മെന്നമ്മയായ്,വിശ്വമലയാളമായി.